အိမ္အျပန္

အိမ္အျပန္

ထက္ျမက္။ ႏိုု၀င္ဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၁ (ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း)

လူတိုင္းအဖို႕ အိမ္အျပန္မွာ ၀မ္းသာဖို႕အေကာင္းဆံုး အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ေျမျပင္ မွ မေသ မေပ်ာက္ ဘဲ အိမ္ျပန္လာရသည္႕စစ္သား။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သြားလုပ္ေနရာမွ အိမ္ျပန္ လာေသာသူ။ ေထာင္ထဲတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အက်ဥ္းက်ခံရေနရျပီး မွ လြတ္ေျမာက္လာကာ အိမ္ျပန္ သည္႕လူတို႕မွာ အေပ်ာ္ဆံုး လူသားမ်ားဟု သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ မွတ္ယူၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္ ၏ အတြယ္တာဆံုး ေနရာမွာ အိမ္ျဖစ္သည္။

ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေရြး အိမ္ကို ခင္မင္ တြယ္တာၾကသည္ခ်ည္းပင္။ တစ္ေန႕တာ အလုပ္သြား ေက်ာင္းတက္ ၾကေသာ္လည္း အခိ်န္တန္လွ်င္ အိမ္ကို ျပန္လိုၾကသည္။ အိမ္မွာ အနားယူ အပန္းေျဖလို ၾကသည္။ ခရီးသြားရင္ အလြန္က်ယ္၀န္းသည္႕ ဟုိတယ္ခန္းၾကီး၌ ဇိမ္က်က် ေနရသည္႕တုိင္ မိမိ၏ ခပ္စုတ္စုတ္ အိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးသို႕ ျပန္လိုၾကပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ အိမ္အျပန္ မွာ လူတစ္ေယာက္အဖို႕ အၾကည္ႏူး ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္။

လူတိုင္း အိမ္အျပန္ကို ၾကံဳခဲ့ၾကသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖို႕ ယခုထက္တိုင္ အေမ့မေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ အိမ္အျပန္ အခ်ိန္တခ်ိန္ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုအိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ေထာင္ႏွင့္ ကၽြန္း တြင္ ၅ ႏွစ္ ၆ႏွစ္ခန္႕ အက်ဥ္းခံ ဘ၀ျဖင့္ ေနခဲ့ရျပီး အိမ္ျပန္ခြင့္ရသည္႕အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲေနခဲ့ရသည္႕ ကာလမွာ ယခုထက္ပိုမို ခက္ခဲၾကပ္တည္းပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအျဖစ္ ပုဒ္မ ၅ျဖင့္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း ေထာင္၀င္စာမေတြ႕ရပါ။ အိမ္မွ မိသားစု မ်ာကို မျမင္မေတြ႕ရပါ။ ၆ ႏွစ္တာကာလအတြင္း ဇနီး သားသမီး မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မ်ားကို လံုး၀ မေတြ႕ခဲ့ရေပ။ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္း က်န္းမာေရး စီးပြားေရး ပညာေရး အေၾကာင္းကို တစ္လတစ္ၾကိမ္ေရးခြင့္ရေသာ စာတိုေလးမွ်သာ ဖတ္ရႈသိရွိရပါသည္။ ဇနီးသည္က ကိုယ္၀န္ႏွစ္လျဖင့္ သမီး ၂ေယာက္ ကို ထိန္းကာ ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ အေမကလည္း က်န္းမာေရး ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္ ေပ။

အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ရွိစဥ္က တစ္လ တစ္ၾကိမ္ အိမ္ကို စာေရးရသည္မွာ ပံုမွန္နီးပါး ရွိေသာ္လည္း အေဆာင္မွ ေန တိုက္အပို႕ခံရျပီး တိုက္ထဲ၌ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနရခ်ိန္တြင္ စာ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ ထားပါသည္။ ထိုကာလ၌ အိမ္အေၾကာင္းဘာမွ မသိရသလို ကၽြန္ေတာ့္က်န္းမာေရးကိုလည္း အိမ္က သိခြင့္ မရေတာ့ပါ။
ေနာက္ ကိုကိုကၽြန္း ပို႕လိုက္သည္တြင္ အိမ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္းပို႕ခါနီး၌လည္း အိမ္ကို စာေရးခြင့္ ရပ္ထားသလို အိမ္မွ ေရးေသာ စာမ်ားကိုလည္း ဖတ္ခြင့္မရေပ။ ကိုကိုးကၽြန္း၌ ၃ ႏွစ္ နီးပါး ေနရခ်ိန္ တြင္ စာ ၃ေစာင္ ေလာက္ပင္ ေရးခြင့္ ဖတ္ခြင့္ရသည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္း ေရာက္ ေနေၾကာင္း ေရးလိုက္သည္႕စာမ်ားကို ပို႕မေပးေၾကာင္း သိရသည္။

ထိုေၾကာင့္ မိသားစုကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားခ်င္ေတာ့ေပ။ မိမိကိုယ္ကိုလည္း အသက္ရွင္လွ်က္ အိမ္ျပန္လာရလိမ့္မည္ဟု မထင္ေတာ့ေပ။ အဖမ္းခံရသည္႕ အခ်ိန္က အသက္ ၂၆ႏွစ္ေက်ာ္သာရွိေသးျပီး ဇနီးမွာလည္း ၂၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ရြယ္သူ ျဖစ္၍ အိမ္ေထာင္သစ္ထူႏိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ခြင့္လြတ္ ထားခဲ့ ပါသည္။ အေမကလည္း က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ အေမ့မ်က္ႏွာကို အိမ္အျပန္တြင္ ေတြ႕ေတာ့မည္ ဟု မထင္ေပ။ အထူးသျဖင့္ ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၃ႏွစ္ နီးပါး ေနခဲ့ရသည္႕ အခ်ိန္က အိမ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သေလာက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေထာင္ေျပာင္းသြားသည္။

ကိုကိုးကၽြန္းေရာက္သြားသည္ကို အိမ္က မသိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း စာေရးျပီး အသိေပးလို႕မရပါ။ ထို႕အျပင္ ကိုကိုးကၽြန္း ႏွင့္ ျပည္မၾကား အဓိက အဆက္အသြယ္မွာ ေရလမ္းမွ သြားရေသာ သေဘၤာသာျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းထန္ေသာ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္အတြင္းမွ ကၽြန္းျဖစ္၍ မိုးရာသီဆိုလွ်င္ အဆက္အသြယ္ အလြန္က်ဲသည္။

ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရးေသာ စာမ်ားလည္း အိမ္မေရာက္။ အိမ္မွေရးေသာ စာမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမေရာက္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘအိမ္တြင္ ေနေတာ့မည္ဟု မထင္ေပ။ အေမ့ကိုလည္း ဤေလာကတြင္ ရွိေတာ့မည္ဟု မထင္ေပ။ စာအဆက္အသြယ္ရတုန္းက အေမေနမေကာင္းဟု သိရသျဖင့္ ႏွစ္ၾကာျပီး အဆက္အသြယ္မေရေသာေၾကာင့္ အေမႏွင့္ေတြ႕ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို စြန္႕လြတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အင္းစိန္ေထာင္သို႕ ျပန္ေခၚျပီးေသာ္လည္း အိမ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ မရေသးပါ။ (အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လြတ္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ အဆက္အသြယ္ မေပးျခင္းလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။) ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္းမွာျပန္လာျပီး ၄လခန္႕အၾကာ နံနက္စာ စားအျပီး ေန႕ခင္းဘက္ တစ္ေရးတစ္ေမာ ကုတင္ေပၚ အိပ္ ေနခ်ိန္ တြင္ အျပင္မွ ေသာ့ဖြင့္ သံမ်ား ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသည္။

ေနာက္အခန္းတံခါးၾကီးကို ၀ုန္းခနဲ႕ ဆဲြဖြင့္လိုက္ကာ ေထာင္မႈး ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္ အမႈ ထမ္းမ်ား ဖိနပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း ႏွင့္ အခန္းထဲ ၀င္လာၾကေလသည္။ ပံုစံထိုင္ ခိုင္းလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ကုတင္ေပၚတြင္ ပံုစံထိုင္ေနၾကရပါသည္။
ေထာင္မႈးက နာမည္ေခၚတဲ့သူ အေဖနာမည္ကိုေျပာ ေရွ႕မွာလာရပ္

ေဇာ္လြင္
ရွိ အေဖနာမည္ ဦး……

တင္၀င္း
ရွိ အေဖနာမည္ ဦး…..

ေက်ာ္ႏိုင္
ရွိ အေဖနာမည္ ဦးဘိုးသီ

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေခၚ၍သာ အေဖနာမည္ေျပာျပီး အမႈထမ္းမ်ားေရွ႕သို႕ သြားရပ္ရသည္။ ဘာေၾကာင့္ ေခၚမွန္း မသိပါ။ အခန္းေျပာင္းမွာလား။ အေဆာင္ေရြ႕မွာလား။ တိုက္ပို႕မွာလား။ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ပံုစံရပ္ေနလိုက္ပါသည္။ နာမည္ေခၚခံရသည္႕ အခန္းတြင္းမွ အေဖာ္ေတာ္ေတာ္မ်ား မွာလည္း ေ၀ခြဲမရေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ တန္းစီရပ္ေနၾကည္ပါသည္။

လာ….လိုက္လာခဲ့ၾက ေထာင္မႈး ဦးေက်ာ္မင္းက ေျပာျပီး ေရွ႕မွ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေထာင္မႈး ေနာက္မွ တန္းစီလိုက္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ဆီမွ အမႈထမ္းမ်ား ကလည္း လိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။ အလြန္ ထူးျခားသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေစာင့္ျဖင့္ အုပ္ျပီး ေခၚ မလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ဟုိသည္ၾကည္႕ျပီးလိုက္လာခဲ့သည္။ အံ့ၾသရပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ေထာင္ဗူး၀သို႕ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

ဗူးအတြင္းပိုင္းကြက္လပ္တခုလံုး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အမ်ားအျပားကို ေတြ႕ရသည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ လျဖစ္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာေနၾကသျဖင့္ ေထာင္ေျပာင္းျခင္းေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လႊတ္လိမ့္မည္ ဟု ထင္ရပါသည္။

ကိုကိုးကၽြန္းတြင္ အတူေနခဲ့ရသည္႕ ရဲေဘာ္မ်ားကို ယခုမွ ေနာက္ထပ္ျပန္ဆံုရသည္။ ေထာင္မႈး ဦးေက်ာ္မင္း က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လႊတ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ရန္ကုန္တြင္ ေနသူမ်ားကို လိုက္ပို႕ေပးမည္႕ကားမ်ား ေထာင္ဗူးအျပင္တြင္ ရပ္ထားေၾကာင္း နယ္မွလူမ်ား သူ႕ထံတြင္ ခရီးစရိတ္လာထုတ္ယူေစ လိုေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ေထာင္မႈး တစ္ေယာက္ကလည္း စားပြဲ တစ္လံုးတြင္ စာရင္းစာအုပ္မ်ားျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားထုတ္ေပးေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေထာင္ေရာက္စဥ္က ဗူး၀တြင္ စာရင္းျဖင့္သိမ္းထားေသာ လြယ္အိတ္ နာရီ လက္စြပ္ ေငြ စသည္႕ ပစၥည္းမ်ားအား စာရင္းအတိုင္း ျပန္ထုတ္ေပးပါသည္။ အခိ်န္မွာ ညေနေစာင္းသြားျပီ။ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္ျခင္း၊ လူစာရင္းမ်ား စစ္ျခင္း၊ ပစၥည္းမ်ား ျပန္ေပးျခင္းျဖင့္ လူရာေပါင္းမ်ားစြာကို စစ္ေဆးေနရေသာေၾကာင့္ အခိ်န္ကုန္သြားေလသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ သခင္ခင္ေအာင္၊ ဆရာ ရာဂ်န္ စေသာ လူၾကီးမ်ားအျပင္ ဘဖူးညႊန္႕ ခင္ေမာင္ေဇာ္ ခ်ိဳၾကီး ေအာင္ျငိမ္းစသည္႕ လူငယ္မ်ားလည္း လြတ္စာရင္း တြင္ ပါလာေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာခဲ့ရပါသည္။

သကၤန္းကၽြန္း၊ သာေကတ ေတာင္ဥကၠလာ ပုဇြန္ေတာင္ စသျဖင့္ လိုက္ပို႕ပါသည္။ သကၤန္းကၽြန္း တြင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သြားသည္။ အိမ္တိုင္ရာ ေရာက္ တစ္အိမ္ခ်င္းလိုက္ပို႕သျဖင့္ အခိ်န္ ၾကာသြားရသည္။
ေတာင္ဥကၠလာကို ပတ္ျပီး သကၤန္းကၽြန္း၀င္ေသာအခါ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားျပီ။ ည၈နာရီခန္႕ ရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလျဖစ္၍ ေအးလည္း ေအးလာ၏။ ေထာင္ပံုစံ အကၤီ် အျဖဴလက္တိုျဖင့္ လိုက္လာရ ေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေအးေနပါသည္။ နံနက္ပိုင္းက ေခါင္းညွပ္ထားသလို ေရမခ်ိဳးရ ေသးသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ယားယံေနသည္။ ရဲစခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္ျပီး လမ္းအတိုင္း ေမာင္း၀င္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေရွ႕ခန္းတြင္ ဒုတပ္ၾကပ္တစ္ဦး ကားေမာင္းသူ ရဲေဘာ္တစ္ဦး တို႕ႏွင့္ အတူ ထိုင္လိုက္ လာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေခၚသြားစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းမွာ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုမူ ေစ်းဆိုင္ မ်ားျဖင့္ ၾကပ္သိပ္ေနေပျပီ။ ႏွစ္ခ်ီၾကာျမင့္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကားေမာင္းသမား ရဲေဘာ္ကို ေစ်းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေရွ႕ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဒုတပ္ၾကပ္ က ခင္ဗ်ား အိမ္ အေပၚထိ လိုက္မယ္ေနာ္ မိသားစုလက္ထဲ ခင္ဗ်ားကို အပ္ျပီးမွ ျပန္မယ္ဗ်ာ ဟု အားပါးတရ ေျပာေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚမွ ဆင္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ေမးဖို႕ လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုက္ၾကည္႕ရာ ေစ်းဆိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ေနၾကေသာ မိသားစု တစ္စုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

မိန္းမက ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီထားသည္။ မ်က္မွန္ႏွင့္ ေယာက္က်ားက ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပါင္ေပၚ တင္ထားေလသည္။ ဒီမွာ ေဒၚသိန္းတင္တို႕အိမ္က ဘယ္နားမွာလဲ မ်က္မွန္ႏွင့္လူက ကေလးကို ေကာက္ခ်ီျပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ဓါတ္တိုင္မွ မီးေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေပၚထိုးက်ေနသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည္႕ျပီးေနာက္ အစ္ကို……အစ္ကို ၊ကၽြန္ေတာ္ေလ အစ္ကိ႕ု ညီေလ… သူက ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ သူတို႕က သမီးေတြေလ ကၽြန္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းမခံရခင္က သူက ၁၀တန္းေက်ာင္းသား။ ယခု ကေလး ႏွစ္ေယာက္ အေဖ ရံုးစာေရး။ ဘြဲ႕လည္း ရေနေပျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္းက ေနာက္ဘက္လွည္႕ကာ အေမေရ…….. အစ္ကို ျပန္လာျပီ ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ဘက္ျပန္လွည္႕ကာ အေမ ေနမေကာင္းတာ ၾကာျပီ၊ အခု အိပ္ယာေပၚမွာ လမ္း သိပ္မေလွ်ာက္ ႏိုင္ဘူး ဟု ဆက္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ဘက္သို႕ေလွ်ာက္ခဲ့ရာ သူတို႕မိသားစုေရာ လိုက္ပို႕သည္႕ တပ္မေတာ္ သား မ်ားေရာ ေနာက္မွ လိုက္လာၾကပါသည္။

အိမ္ေရွ႕ေလွကားရင္း ေရာက္သည္႕အခါ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာသည္႕ အေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေမမွာ ေတာ္ေတာ္ အိုမင္းသြားေပျပီ။ ကုိယ္လံုးမွာလည္း ငွက္ေမႊးေလးလို ပါးပါးေလးသာရွိသည္။

အေမက ထမင္းလဲ သိပ္မစားဘူး။ ေလွကားဆင္းဖို႕ ေနေနသာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ လူတြဲ သြားရတာ။ အခု အစ္ကိုလြတ္လာေတာ့ အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းလိုက္ တာ။ ေလွကား ကို မကိုင္ဘဲ အလြတ္ ဆင္း လာႏိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ညီက ၀မ္းသာအားရ ေျပာျပေနပါသည္။ အေမ့ပုခံုးကို ဖက္ျပီး အိမ္ေပၚသို႕တက္လာခဲ့ပါသည္။ အိမ္ေပၚ တြင္ လူၾကီး တစ္ေယာက္မွ မရွိဘဲ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္သာ ကစားေနသည္။ အေမက မ်က္ေတာင္ မခပ္ဘဲ စိုက္ၾကည္႕ေန၏။ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ၀ဲေနပါသည္။

သားရယ္…..အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း ျပန္ေတြ႕ရတယ္ေနာ္…ဟု ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာေနသည္။ အေမမရွိေတာ့ဟု အေမ့အသက္ကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယခု လို အေမ့ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ အလြန္ေပ်ာ္သြားပါသည္။

ထိုအခိ်န္၌ ကစားေနေသာ ကေလးက အေမ့ေပါင္ေပၚလာထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည္႕ေနသည္။ ေယာက္က်ား ေလးျဖစ္ျပီး ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိေပလိမ့္မည္။ အေမက ကေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚ တင္ ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသာအယာပင္ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၏ ကေလးဟုပင္ ထင္ပါသည္။ ကေလးမွာ တေအာင့္သာ ေပါင္ေပၚထိုင္ျပီး အေမ့ေပါင္ေပၚ အတင္းသြားထိုင္သည္။

ဖြားဖြား ဒီဦးဦးက ဘယ္သူလဲ ဟု ေမးလိုက္သံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည္႕ကာ သား ဒီကေလးကို သိလား မသိဘူး ေလ အေမရဲ႕ ဟိုေကာင့္သား မဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ၾကားေသာအခါ အေမသည္ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းျပီး ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုပါ ေတာ့ သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားသည္။ ကေလးကလည္း သူ႕အဖြားငိုသည္ႏွင့္ လိုက္ ငို သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီႏွင့္ ခယ္မမွာလည္း မ်က္ရည္မ်ား က်ေနၾကပါသည္။

ဒီကေလးက နင့္သားေလ ေထာင္ထဲကေန နင္နာမည္ေပးလိုက္တဲ့သားေလ ဟု အေမက ရိႈက္ရင္း ေျပာ ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးကို တအံ့တၾသ ၾကည္႕ လိုက္ပါ သည္။ သားေလး ေမြးသည္႕ အေၾကာင္း က်န္းမာေၾကာင္းတို႕ကို အေကလးေမြးျပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ စာေရးခြင့္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ သိရ ပါသည္။
သားဓါတ္ပံုကိုလည္း ထည္႕ေပးလိုက္ပါသည္။ သားနာမည္ေပးသည္႕ေန႕က တစ္ခန္းလံုးကို ပဲေလွာ္ ဘီစကစ္ ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ျပီး ကင္မြန္းတပ္ပြဲ က်င္းပခဲ့ေသး သည္။

သားကိုၾကည္႕ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီလိုက္္သည္။ အေဖႏွင့္သား မမွတ္မိပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲ ၀င္စဥ္က ကိုယ္၀န္ ၂လ ေလာက္ႏွင့္ က်န္ခဲ့ေသာ သားေလးမွ ယခု ၅ ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ျပီ။ ဒီအတုိင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးၾကီး မွာ ၁၀ႏွစ္သမီးေလာက္ရွိျပီး သမီးလတ္မွာ ၈ႏွစ္ေလာက္ရွိေပေရာ့မည္။ မိန္းမကို တစ္မ်ိဳး ခံစားရျပီး သမီးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕လိုစိတ္ျဖင့္ ၀မ္းနည္းသြားပါသည္။

ထိုအခိ်န္တြင္ ေလွကားမွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ား ၾကားရကာ အိမ္ေခါင္းရင္းမွ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ေရာက္ လာၾက သလို ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမမွာလည္း ဆြဲျခင္းတစ္လံုးျဖင့္ အိမ္ေပၚ ေရာက္လာ ၾကပါသည္။
မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို တအံ့တၾသ စိုက္ၾကည္႕ေနပါသည္။ သမီး ၂ေယာက္ကမူ မ်က္ႏွာစိမ္း တစ္ေယာက္လို မ်က္ႏွာစိမ္းတေယာက္လို စူးစမ္းသည္႕အၾကည္႕ျဖင့္ အေဖကို ၾကည္႕ေနၾကသည္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား လံုး၀ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရသည္႕လမ္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ သို႕ေသာ္ေၾကကြဲမႈ ၾကည္ႏႈး မႈ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ ေတာက္ပလာမႈ စေသာ ခံစားမႈေပါင္းစံုျဖင့္ ေရာေထြးခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မိသားစုႏွင့္ ခ်ီကာ ခြဲခြာ၍ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ကုန္ဆံုး ခဲ့ ရေသာ ပထမဆံုး အေတြ႕အၾကံဳ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ ဒုတိယ တတိယ စတုတၳ စသည္ ႕ အေတြ႕ အၾကံဳ မ်ား အိမ္အျပန္ခရီး မ်ား ထပ္ခါ ထပ္ခါ မၾကံဳခင္ ေရွ႕ေျပးအိမ္ျပန္ခရီးအျဖစ္ ရင္ထဲတြင္ မွတ္မွတ္ရရ စြဲထင္ က်န္ရစ္ ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။

စာေရးသူ – ထက္ျမက္

The Real Lives, Real Stories

Volume 4, August 2011

(သည္စာမူကိုု ဆရာေမာင္စြမ္းရည္က ညႊန္းပါတယ္)

(ေရႊစင္ဦးဘေလာဂ့္က ယူပါတယ္)