(၁)
စားပြဲေပၚမွာ အထပ္လိုက္႐ွိေနသည့္ ပုဆိုးပံုကိုၾကည့္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ခုခ်ိန္က သီတင္းကြ်တ္လည္းမဟုတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္လည္းမဟုတ္၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးလည္းမဟုတ္။
" အင္း...မဟုတ္မွလြဲေရာ... ဟိုဆရာမပဲျဖစ္မယ္"
" ဒါဆိုရင္ေတာ့...... အင္း..."
က်ေနာ္ ေခြ်းျပန္ခဲ့ရသည့္ေန႔၊ ထိုေန႔ကို က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနမိသည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းအၿပီး အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာထိုင္ဖတ္ေနသည္၊ မိန္းမက ညေနစာထမင္းတစ္အိုး ခ်က္ထားခဲ့ၿပီး ဟင္းခ်ိဳခပ္ရန္ အရြက္ရွာမည္ဆိုကာ ႐ြာထဲ ထြက္သြားေလသည္။ က်ေနာ္ေနသည္႔အိမ္က ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာပင္ရွိသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ႏွစ္ခုအၾကားတြ
က်ေနာ္သည္ ယခုလက္ရွိေက်ာင္းကို ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ေရာက္႐ွိခဲ့ပါသည္။ ဤရြာသို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ ေရာက္လာကတည္းက ရြာထဲတြင္ စံုစမ္းၿပီးေခ်ၿပီ။ ရြာထဲတြင္ ရန္ကုန္ႏွင့္ အျခားၿမိဳ႕မ်ားမွ တာဝန္က်သည့္ ဆရာဆရာမမ်ား အခ်င္းခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ သံုးေယာက္တစ္တြဲဆိုသလို စုေပါင္းၿပီး အိမ္ငွားေနၾကရသည္။
အိမ္တစ္လံုးငွားခကလည္းမေသး၊ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ သံုးရာရွိသည္၊ က်ေနာ္မငွားႏိုင္ပါ။ က်ေနာ္၏ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္လစာက တစ္လ (၁၂၅၀) က်ပ္။ ဝန္ထမ္းဆန္ဘိုး ဆီဘိုး သက္သာေၾကး ေငြစုေငြေခ်းသမ စသျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးပါက (၈၀၀)က်ပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာ က်န္သည္။
က်ေနာ့္သမီးႀကီးက ဒီႏွစ္ဆယ္တန္း၊ သားအငယ္က ကိုးတန္းတက္ေနသည္။ သူတို႔ေရွ့ေရးအတြက္ နယ္စပ္ေဒသမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခြင့္တင္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္တိုင္းေတာ့ ေရာက္ပါသည္။ ရန္ကုန္တိုင္း ေကာ့မႈးၿမိဳ႔နယ္အပိုင္ ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ခုမွခက္ေခ်ၿပီ၊ ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိ၊ ေကာ့မႈးၿမိဳ႕ေပၚသို႔ သြားေရာက္ထားပါက ရႏိုင္ေသာ္လည္း ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိသျဖင့္ အိမ္ငွားေနရမည္၊ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကန္ေတာ္ကေလးရွိ အမအပ်ိဳႀကီးမ်ားထံ ပို႔ထားရေလသည္။ ႀကီးေတာ္မ်ားက ကေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ ေကြ်းေမြးထားသျဖင့္ ေတာ္ပါေသးသည္။
က်ေနာ္ပို႔ေပးေသာ တစ္လ (၅၀၀)က်ပ္သည္ ကေလးမ်ား၏မုန္႔ဘိုး စာအုပ္စာတမ္းေၾကး စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ကာမိရံုသာ။ အစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ရသည္၊ က်န္ေငြ (၃၀၀) က်ပ္ကို က်ေနာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္
ၿခိဳးၿခံစားေသာက္ၿပီး ကေလးေတြထံ တစ္လတစ္ခါ သြားသည့္ လမ္းစရိတ္အျဖစ္ ေလာက္ငေအာင္သံုးရသည္။ ငါးပိရည္က်ိဳ တို႔စရာႏွင့္ ဟင္းခ်ိဳသည္ က်ေနာ္တို႔လင္မယားအတြက္ နတ္သုဒၶါပင္၊ အဝတ္အစား ဝယ္ဝတ္ဖို႔ဟူသည္ အိမ္မက္ပင္ မမက္ရဲ၊ ဝယ္လွ်င္လည္း ေငြစုေငြေခ်းမွ ေခ်း၍ရသည့္အခ်ိန္မွ သမီးႏွင့္သားအတြက္ လိုတာဝယ္ေပးရသည္။
အဝတ္အစားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ မလိုအပ္ပါ။ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴႏွင့္အစိမ္းကို ဝတ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါက ေနကေလးျပ ေလသလပ္ခံၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ျပန္ဝတ္ သည္လိုျဖင့္ တနလၤာမွ ေသာၾကာအထိ အဆင္ေျပသည္။ ဒီၾကားထဲ ရြာထဲက အလႈေလးအတန္းေလး ဖိတ္လာလွ်င္ ဒီအျဖဴအစိမ္းတစ္စံုျဖင့္ ၿပီးသည္။
ခ်ည္ပုဆိုးတစ္ထည္ကေတာ့ ေကာ့မႈးမွ ရန္ကုန္က အမအိမ္သြားလွ်င္ ဝတ္ရသည္၊ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုျဖင့္ သြားမိလွ်င္ "မင္းမွာ ဒါဘဲရွိသလား" ဟု ခဏခဏေမးတတ္၍ ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြကို ၾကည့္ေပးထားသည္ႏွင့္ပင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ထပ္၍ဝန္မပိေစခ်င္ေတာ့ပါ။
အိမ္မွာေနရင္ျဖင့္ မႏွစ္က ေက်ာင္းစိမ္း အေဟာင္းေလးပဲဝတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပုဆိုး အစိမ္းကေလးမွာလည္း ေရလဲပိုင္းသာသာ ရွိေတာ့သည္၊ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားလိုက္၍ အေပါက္အၿပဲမ်ားက လွည့္၍ပင္မရ၊ ကိစၥမရွိ။
က်ေနာ့္အိမ္သည္ ရြာအစြန္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာပင္၊ ညေန ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ေက်ာင္းဆင္းၿပီးပါက ျဖတ္သြားျဖတ္လာပင္မရွိ။ ႐ြာအစြန္အဖ်ား သရဲေျခာက္သည္ နာမည္ႀကီးသျဖင့္ ညေန ေနဝင္ရီတေရာ မည္သူမွမလာရဲသည့္ေနရာ။ သို႔ေသာ္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္၊ အိမ္မွာမိန္းမကလည္းမရွိ၊ ထိုအခ်ိန္မွာမွ အေရးတႀကီးကိစၥျဖင့္ ခြင့္ယူလို၍ဆိုကာ ဆရာမေဒၚသီရိႏြယ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ မိန္းမ႐ွိေနရင္ျဖင့္ အိမ္ဆီေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ကတည္းက လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ထား၍ရသည္။
အခုေတာ့ ထိုင္ရာမထ ႏႈတ္ဆက္ရေလသည္။ ညေနရြာသို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္စဥ္ ရန္ကုန္မွ လူႀကံဳႏွင့္စာပါလာေၾကာင္း၊ ဆရာမ၏မိခင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ေန၍ အျမန္လိုက္လာခဲ့ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာသည္။ မနက္ေစာေစာထြက္မည့္ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္လိုက္သြားလိုသျဖင္
က်ေနာ္လႈပ္၍ မရပါ။ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္း ေခၽႊးပ်ံေနသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာလံုးမ်ားသည္ ဝိုးတဝါး၊ ဆရာမမ်က္ႏွာသည္လည္း ဝါးတားတား၊ မိန္းမျပန္လာရင္ေကာင္းမည္။ ဆရာမ ေဒၚသီရိႏြယ္သည္ က်ေနာ့္ကို စိတ္အလိုမက်စြာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္၊ ခြင့္တိုင္သည့္ ပံုစံစာရြက္ကို ထုတ္မေပးဘဲ စာဖတ္မပ်က္သည့္ က်ေနာ့္ကို အလိုမက် ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
" ျမင့္ျမင့္... ျမင့္ျမင့္ ျပန္လာရင္ေကာင္းမယ္"
" ဒီမိန္းမ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္......" ဟု စိတ္တိုစြာေတြးမိၿပီး
"အင္းေလ သူလည္း ရြာရိုးကိုးေပါက္ ၿခံစည္းရိုးက အရြက္ေတြသြားခူးတာပဲ"ဟု စိတ္ေျဖရသည္။
"ဟာ...........ဆရာႀကီးအိမ္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စပယ္ပန္းေတြပြင့္ေနပါလား၊ က်မက စပယ္ပန္းသိပ္ႀကိဳက္တာ" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆို အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး ပန္းပင္ဆီထအသြားမွာေတာ့ က်ေနာ္ လွစ္ခနဲ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ေျပးခြင့္ရေလေတာ့သည္။ တန္းေပၚမွာ လႊားထားသည့္ တစ္ထည္တည္းေသာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးကို လဲဝတ္ၿပီးေတာ့မွ အသက္ရႈေခ်င္ေလေတာ့သည္။
ရံုးခန္းအျဖစ္ကာထားေသာ အခန္းဆီသို႔ဝင္ကာ ဘီရိုထဲမွ ခြင့္တင္သည့္ ပံုစံစာရြက္ကိုယူၿပီး "ကဲ ဆရာမေရ ခြင့္စာလာယူခ်ည္၊ ျပန္လာမွတင္ရင္တင္၊ က်ေနာ္လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း သိၿပီပဲ" ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေပးၿပီး သတင္းေမးစကား ေျပာရေလေတာ့သည္။
ထိုဆရာမ ရန္ကုန္တြင္ ၃ ရက္ေနၿပီး ေက်ာင္းျပန္လာတက္သည့္ေန႔တြင္ ဆရာႀကီးအတြက္ဆိုကာ မႏၱေလးရွပ္ လည္ကတံုးလက္ရွည္အျဖဴတစ္ထည္ႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးတစ္ထည္ ကန္ေတာ့ေလသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္ မခ်မ္းသာၾကပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳ႕တဲ႔ၾကပါသည္။ သူတို႔လစာ (၈၇၅) က်ပ္သည္ (၅၀၀) က်ပ္ေလာက္သာ အသားတင္ရၾကရာ အိမ္ငွားခ၊ စားေသာက္စရိတ္၊ လမ္းစရိတ္တို႔ျဖင့္ မနည္းေလာက္ငေအာင္ သံုးေနၾကရသည္သာ။
တို႔သည္လည္း ရန္ကုန္မွာ မိဘမ်ားက ေကၽႊးေမြးထား၍သာ လာေရာက္လုပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္၊ မည္သူမွ က်ေနာ့္ကို လာမကန္ေတာ့ႏိုင္ပါ၊ က်ေနာ္ အားနာစြာျငင္းပါေသးသည္။ ဆရာမ၏ မိခင္ျဖစ္သူမွ ဝယ္ေပးလိုက္ျခင္းပါဆို၍ လက္ခံလိုက္ပါသည္။ ဒါအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ရက္ျခားေလာက္မွာပင္ ရြာခံဆရာမတစ္ေယာက္က ကန္ေတာ့ခ်င္ပါသည္ဆိုကာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးတစ္ထည္ႏွင့္ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုးတစ္ထည္ ေရာက္လာျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ရြာထဲမွ ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ရြာလူႀကီးတစ္ဦးက လက္ေဆာင္ဆိုကာ ေရာက္လာျပန္သည္၊ ထိုမွ ထိုမွသည္ ဆရာမေနာက္ထပ္ႏွစ္ဦး၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သမရိုးက် မဟုတ္ေတာ့ေခ်၊ ထိုေန႔က ဆရာမေဒၚသီရိႏြယ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို သိ႐ွိသြားေလေခ်ၿပီလား။
(၂)
စားပြဲေပၚတြင္ အထပ္လိုက္ရွိေနသည့္ ပုဆိုးမ်ားထဲမွာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး ေလးထည္ ပါသည္။ သားကို တစ္ထည္ေပးရမည္၊ ဒီႏွစ္ သားအတြက္လံုခ်ည္ဝယ္မေပးရေသး၊ သမီးကိုသာဝယ္ေပးလိုက္ရသည္။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ထည္လဲလိုသည္၊ သားကနားလည္၍ ေတာ္ေသးသည္။ ကိုခ်စ္အုန္းလည္းသနားစရာ။ သူ႔မလည္း ေက်ာင္းစိမ္းတစ္စံုႏွင့္ အလႈသြားလည္းဒါ ေက်ာင္းတက္လည္းဒါ ျဖစ္ေနသည္၊ ေတာ္ပါေသးသည္၊ အျဖဴ အစိမ္းဆိုေတာ့ ဒါခ်ည္းပဲဝတ္ေနသည္၊ ဒီတစ္စံုထဲရွိသည္ဟု မည္သူမွ မသိႏိုင္ေခ်။
ကိုခ်စ္အုန္းအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေလးတစ္ထည္ေ
" အင္း ဆရာမေတြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္၊ သီတင္းကြ်တ္တုန္းကေတာင္ ဘယ္သူမွ ကန္ေတာ့မယ့္သူမရွိ ၊ ခုက်ေတာ့လည္း အခ်ိန္အခါလည္းမဟုတ္၊ တစ္ေယာက္ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ က်န္တဲ့ဆရာမေတြကလည္း သူတို႔ကို ဂရုစိုက္ေအာင္ ဝိုင္းကန္ေတာ့လိုက္ၾကတာ"
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုခ်စ္အုန္းအတြက္ ဟန္က်ေလၿပီ၊ အထည္ေရာင္းသည့္ အမႀကီးထံသြားၿပီး
"ကိုခ်စ္အုန္းကို ကန္ေတာ့ထားတာေတြမ်ားေနလို႔ ပုဆိုးမဝယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး" လို႔ ရင္ေကာ့ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့မည္။
(၃)
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမမ်ားက ဆရာႀကီးအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးနွင့္ ခ်ည္ပုဆိုးမ်ား ကန္ေတာ့သည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ က်မရင္ထဲ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ရပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ားကို ဒါးေသြးေက်ာက္၊ ဖေယာင္းတိုင္ စသျဖင့္ တင္စားၾကသည့္အတိုင္း ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ ကေလးမ်ားကို အသိပညာ အတတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားေပးရင္း မိမိတို႔ဘဝမွာ ခ်ိဳ႕တဲ့လွပါသည္။
မိမိကိုယ္တိုင္ ခ်ိုဳ႕တဲ့လွပါသည္ဟု ထင္မွတ္ထားမႈသည္ လုပ္သက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က်ာ္ရွိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ရေလမွ စာဖြဲ႕စရာမဟုတ္မွန္း သိလာရေလသည္။ ထိုဆရာႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ေက်ာင္းဝတ္စံုႏွင့္ပင္၊ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ကုန္သြားလွ်င္ပင္ တစ္ခါတရံ အျဖဴအစိမ္းႏွင္႔ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးတြင္ ေက်ာင္းဝတ္စံု ထိုတစ္စံုသာရွိသည္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အမွတ္မထင္ သိရွိခဲ့ရေလသည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းအၿပီး အိမ္မွာနားေနခိုက္ ႐ြာထိပ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္သံၾကားလို႔မွ မၾကာ ဆရာမအတြက္ ရန္ကုန္မွ စာပါတယ္ ဆိုကာ ကေလးတစ္ေယာက္ စာလာေပးစဥ္ ရင္ထဲထိပ္ကနဲ ျဖစ္မိသည္၊ က်မ၏ေမေမ ေသြးတိုးေနသည္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မက်သျဖင့္ ေခတၱျပန္လာခဲ့ဖို႔မွာျခင္းျဖစ္
အတူေနဆရာမက ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းသည္ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဆရာႀကီးထံခြင့္တိုင္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ က်မ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ၿပီး ဆရာႀကီးသည္ ထိုင္မလိုထမလိုလုပ္ကာ စာအုပ္ကို သဲသဲမဲမဲဖတ္ေနေလသည္၊ က်မစိတ္တိုမိေခ်ၿပီ၊ ဆရာႀကီးကေတာ္ မမျမင့္ကို အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႕။
" ဒီလိုမွန္းသိ တေလးတစား ခြင့္လာမတိုင္ပါဘူး၊ မနက္ေစာေစာ ေမာ္ေတာ္နဲ႔လိုက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ မွာခဲ့ပါတယ္" ဟုေတြးရင္း ထျပန္ရင္ေကာင္းမလားေတြးမိသည္။ ဆရာႀကီးကို လွမ္းၾကည့္မိသည့္အခါ ဆရာႀကီးသည္ စာအုပ္ကို စိတ္ဝင္တစားဖတ္ေနျခင္းမဟုတ္သည္
က်မက ဆရာႀကီးအမ်ိဳးသမီးကို ေမးရာ ႐ြာထဲသြားသည္ဟုဆိုသည္။ က်မဇေဝဇဝါ ျဖင့္ေဝခြဲရျဖစ္ေနစဥ္ ဆရာႀကီးသည္ ထိုင္ေနရာမွ ေညာင္းလာသည္ထင့္။ အမွတ္တမဲ့လႈပ္ရွားလိုက္ရာ က်မစိတ္ထဲ စိတ္ထိခိုက္ရမိပါေတာ့သည္။ အိမ္ေနရင္းဝတ္ထားသည့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးေလးသည္ ရိၿပဲလို႔ေနပါလား၊ က်မသည္ ယခုမွခ်က္ခ်င္း ထျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။
" ဟာ......ဆရာႀကီးအိမ္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စပယ္ေတြပြင့္လို႔ပါလား၊ က်မကစပယ္ပန္းသိပ္ႀကိဳက္" ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အေပါက္ဝထြက္၍ စပယ္ပင္ေရွ႕အၾကာႀကီးရပ္ကာ အိမ္ကိုေက်ာခိုင္းေနလိုက္ပါသည္။ တစ္ေအာင့္ေန ဆရာႀကီးထြက္လာတာ ျမင္ရသည့္အခါ က်မပိုလို႔ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ဝတ္သည့္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေလးလဲဝတ္ကာ က်မအား ေဖာ္႐ြာစြာျဖင့္ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕လ်က္ က်မမိခင္ က်န္းမာေရးကို ေမးျမန္းေလသည္။
က်မမိခင္ကို ေဆးခန္းျပ ေဆးပံုမွန္စားရန္ကိစၥမ်ား လုပ္ကိုင္ေပးၿပီး အေျခအေနေကာင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔ျပန္ခဲ့ေလသည္၊ ဆရာႀကီးအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး တစ္ထည္ကို မျဖစ္မေနဝယ္အၿပီး က်မမိခင္ေမးျမန္းရာက အက်ၤ ီအျဖဴတစ္ထည္ကို ျဖည့္ပီးဝယ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ဆရာႀကီးကိုကန္ေတာ့ရန္ ဆြဲျခင္းထဲတဲ့ယူလာသည့္ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုကို ရြာခံဆရာမ မမရီ ေတြ႕ရွိသြားရာမွ ထိုေန႔ကအျဖစ္ကို က်မ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မိေလသည္။
အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေၾ
ထိုသီတင္းတစ္ပတ္အၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္သည့္တစ္ရက္မွာေတာ
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
November 8, 2011 (Tuesday)
(Copied from Irrawaddy blog.)
