ထူးအိမ္သင္ ကဗ်ာမ်ား
... အေမ ...မိန္းမတကာထက္၌ က်ေနာ္ေလးစားျမတ္ႏိုးမဆံုးေသာ
အနာဒိအနႏၲေမတၱာရွင္ “ ခ်စ္ေသာ ေမေမ ” သို႔ ...
အေမ .....
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ
လူေတြကေတာ့ ရယ္မွာပဲ
သားရင္ထဲမွာ
ကဗ်ာ ...
ကဗ်ာ ...
ကဗ်ာ ...
သက္သာရာ ရမလားလို႔ပါ
(ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္)
၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း
နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ပါအေမ
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... ျမ ...အခါတစ္ပါး၌ သူမ၏လက္၀ယ္
ထက္ “ျမ” ေသာ ျမားတစ္စင္းတည္၏။
သို႔ေသာ္ “ေတး” မရွိ။
ထိုအခါ
ငါ၏လက္၀ယ္
ခ်ဳိ ”ျမ” ေသာ ေစာင္းတစ္အိုးတည္၏။
သို႔ေသာ္ “ႀကိဳး”မရွိ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၊ ေမာင္မိုးေက်ာ္၊ အရိုင္းျဖဴ(အဲဒါ သူ႔ကေလာင္ေတြပါ)
.
.. စင္သီယာ ၁ ...ငါမငိုဖူး
ျပာပံုမွာလူးတဲ့ဘ၀
လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစရွာတုန္း
မင္းအမုန္းကိုေမ့လို႔
အေငြ႕ပ်ံေနတဲ့မ်က္ရည္
ေလေပြနဲ႔ သစ္ရြက္
ေခြၽးစက္ေတြ ေခြၽရဦးမယ္
တကယ္ပါ စင္သီယာ
ငါမငိုဖူး ...
ပထမဆံုး မင္းအတြက္ငါ
ေသခဲ့တာၾကာၿပီ
မေႂကြနဲ႔စင္သီယာ
ငါ ...
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... စင္သီယာ ၂ ...ငါ့ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ
မရဲတရဲ ေမးခြန္း
တိုးတိတ္လြန္းမွာသိတယ္
နယ္မခ်ဲ႕မီနဲ႔ ေ၀ဒနာ
ငါမေနတတ္ဖူး
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြမ္းခ်င္းကို
မင္းဘာေၾကာင့္ နားေထာင္ခ်င္တာလဲ
အသဲမွာစြဲတဲ့ ႁမွားခ်က္ဟာ
လူမသိဘဲ အသက္ေသေစတယ္
ေႏြမွာျဖစ္တဲ့ မိုးတိမ္ဟာ
မုတ္သုန္မလာခင္ အိပ္စက္ရဦးမယ္
မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရယ္ေမာသံမွာ
ငါေသခဲ့ၿပီ စင္သီယာ
ငါ့ကဗ်ာဘယ္မွာလဲ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... စင္သီယာ ၃ ...ငါမေျပာေတာ့ဖူး
မင္းဦးေႏွာက္ႏြံအိုင္ေတာမွာ
ေဘာဂေဗဒဇယားခ်ပ္ေတြ
မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ကိန္းဂဏန္းေတြ
“ေငြ .. ေငြ .. ေငြ ” (မင္းတို႔)
ဆိုေနက် သီခ်င္းတစ္စမို႔
ငါအလြတ္ရေနၿပီ
ဒီအမႈိက္ပံုထဲ၊ ငါ့ကိုမဆြဲနဲ႔စင္သီယာ ငါမလာႏိုင္ဖူး
စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္
ေခြၽးမိုးေအာက္နစ္ပါေစ
မင္းၿပံဳးေန စင္သီယာ
ငါမေျပာေတာ့ဖူး .. ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... စင္သီယာ ၄ ...မင္းမညာနဲ႔
ကြန္ပ်ဴတာႏွလံုးသားေရွ႕
အသံမဲ့ေနတဲ့ တိတ္တစ္ေခြ
မင္းငိုေနသလား .. အခ်စ္
အက္စစ္မ်က္ရည္ေတြပဲ
ငရဲဆန္လွတယ္
မင္းဘ၀ ... မင္းအသက္
မင္းဟာ စက္႐ုပ္ပဲ
မင္းလုပ္သမွ် ဆႏၵမဲ့တယ္
ယႏၲယားရဲ႕ လည္ပတ္မႈျဖစ္စဥ္မွာ
ေငြဟာ ေလာင္စာပဲ စင္သီယာ
မင္းမညာနဲ႔ ... ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... စင္သီယာ ၅ ...မင္းကို ငါခ်စ္တယ္
ရာစုႏွစ္ေပါင္မ်ားစြာမွာ
လူေတြဒါပဲ ေျပာၾကတယ္
ငါ့အတြက္စကား (၅) လံုး
မင္းအၿပံဳးက ၀ါးၿမိဳခဲ့
သေရာ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
“ခြၽင္” “ခြၽင္” ျမည္ေနတယ္
ေျမႀကီးသားဘ၀မွာ
အဇၩတၱိကမီးပံုေၾကာင့္
ငါ့ရင္အံုလူသတ္ကြင္းထဲ
သားရဲေတြအစာေတာင္းၿပီး
အသက္နဲ႔အညီအမွ် က်ိန္ဆို
မုိးၿပိဳတယ္ စင္သီယာ
မင္းကို ငါခ်စ္တယ္
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... မႏွင္းျဖဴ ...
“ တစ္ ”
ခ်စ္သူ
သင့္ႏွလံုးသားသည္
ပ်ားသို႔ခ်ဳိ၏။
သို႔ၿပီးတကား
ဓားသြားမူ ထက္စြာ၏ .. ။
“ ႏွစ္ ”
ေဆာင္းဦးေပါက္ညမ်ားရဲ႕
ပြင့္ဦးႏွင္းဆီျဖဴဟာ၊ ငါ့သခင္မ
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ကိုယ္ပြားအသက္ပါ။
မင္းဘ၀နဲ႔ ငါရွင္သန္တယ္။
ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၊ ခ်ဳိျမတဲ့အဆိပ္
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ထဲက
နတ္သမီးတစ္ပါးရဲ႕ အလွကို ငါမွတ္မိခဲ့ၿပီ။
ဒီဇင္ဘာမွာ ႏွင္းက်တယ္
တစ္လလံုးပါပဲ
ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္ကေတာ့
သူေပါ့ကြယ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျဖဴ
ငန္းေမႊးေတာင္သြင္တူေသာ
ႏူးညံ့ေခ်ာႏုျခင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အသက္
အိပ္မက္အၿပံဳးရွင္ေပါ့ ၊ သူ ....
“ မႏွင္းျဖဴ ” ေလ။
“ သံုး ”
“ မႏွင္းျဖဴ ”
မင္းဘယ္သူလဲ ..
ငါကလြဲလို႔ ၊ မင္းေတာင္မွမသိ
ျမတ္ႏိုးမိသူပါ။ သူဟာ ...
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး
ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းမ်ားရဲ႕ နတ္မိမယ္
သံေယာဇဥ္အႏြယ္မ်ားရဲ႕ မိခင္
ပြင့္ဦးသခင္ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။
ႏြဲ႕လ်တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ..
ဒဏ္ရာထင္ေအာင္ ျပင္းထန္ခဲ့ ၊ ကဲ ...
ဒီလိုဘယ္သူသိမလဲကြယ္။
“ေလး”
ေဆာင္းညရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းမွာ
လမ္းမ်ားေပၚ “ငါ ” ေတးသီခဲ့တယ္
နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈဘ၀
ေတးခ်င္းမွာ စတည္ခဲ့ေပါ့။
ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့လေရာင္သြန္းခ်ိန္
မွိန္ျပာျပာ ႏွင္းစက္ေႂကြသံလို
ေကာင္းကင္ငိုေနရဲ႕ ၊ အို .. အလွ
မင္းကို တမ္းတလို႔ ..
“ကိုေစာၿငိမ္း” ရဲ႕ “ပြင့္ဦး”
ငါဆိုခဲ့ဖူးၿပီ .. ။
“ငါး”
ေဟာသည္မွာ အခ်စ္ ..
ကဗ်ာလိုလွတဲ့ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္
စက္နဲ႔လုပ္တာမဟုတ္။
မင္းအတြက္ပဲ သည္မွာ
ႏံုခ်ာေပမယ့္ လတ္ဆတ္တဲ့ႏွလံုးသား
ဥပကၡာမထားေစခ်င္
အရွင္ .. သခင္ ..
သစ္ခက္ပလႅင္မွာစံ၍
ေတးခ်င္းကို နာခံ
မိုးယံ၌ျပည့္ေသာ ပီတိႏွင့္
တင့္တယ္ေစပါမည္။
“ေျခာက္”
လံုမရဲ႕ အၾကည့္
ေနထိတဲ့ ပန္းပါပဲ၊
ညိဳးေလ်ာ္ဆဲအၿပံဳးဟာ
ျပည့္၀ပါေပရဲ႕
ေစာင့္စားသူ ေနပူမွာရပ္လို႔
မင္းကို ေစာင့္ဖို႔ ငါအသက္ရွင္တယ္။
သစ္ပင္ ၊ ေတာေတာင္ ၊ ေနေရာင္ ..
ငါ့သခင္ ေအာင္ႏုိင္တယ္။
ဘယ္သူျငင္းမလဲ အိုအခ်င္းတို႔
အို .. အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔
ငါ့အားခြင့္လြတ္ၾကပါေလ ..
အခ်စ္ေစကြၽန္ျဖစ္တယ္။
ဇာမဏီငွက္၏ တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔ကို ႏြံ၌နစ္ေစသူ ..
ခ်စ္ျခင္း ၊ မုန္းျခင္း ၊ ဥပေကၡာႏွင့္ ခံယူမႈ
ပန္းႏုေက်ာက္ဆစ္အသြင္
ျမင္သူတိုင္းအား အၾကည့္ျဖင့္သိမ္းပိုက္သူ .. ။
“ ခုႏွစ္ ”
အို .. ခ်စ္သူလံုမ
ပထမဘ၀မွာ တြယ္ငင္ေသာ
သံေယာဇဥ္ပိုင္စိုးသူ
ႏွင္းျမဴသည္းပြတ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴစင္၍
အိပ္မက္အေငြအသက္ပမာ
ငါျမတ္ႏိုးသူ .. ငါ့အား ..
သနားသျဖင့္ ဥပကၡာသစ္ရိပ္မွ
ဖဲက်ဥ္ခြင့္ရေစပါ။ ငါ့အား ..
၀ါမွ်င္ဂြမ္းစကဲ့သို႔ ခ်ီမ၍
သင့္အနမ္း၍ေႂကြေသာ ပန္းပြင့္ေရအိုင္ထက္
သက္ေစပါဘိ။
သက္ရြက္ေလာင္းေလွဦးတြင္
သခင္မစံပါ။
ကဗ်ာသစ္ခက္ျဖင့္ျပဳေသာ
ေလွာ္တက္ကို ငါကိုင္မည္။
ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ဒဏ္သင့္ေသာငါ့အား
အသာယာဆံုး တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖစ္သည့္
အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေတးခ်င္းကို
ဆိုခြင့္ျပဳပါ ၊ ထိုအခါ ..
ကမၻာေျမသည္ သခင္မအၿပံဳး၌ပြင့္ေသာ
ဆည္းဆာပန္းပြင့္သစ္၏
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ စပ်စ္အရက္ပမာ
ငါမူးယစ္စြာ ေမြ႕ေပ်ာ္ေစလိမ့္မည္။
“ ရွစ္ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ..
“ မႏွင္းျဖဴ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီေလ၊
အခုေတာ့ ......
“ကိုး”
ျမစ္တစ္စင္းမွာ သူ .. ငါ ..
ႏွစ္ခါေရမခ်ဳိးႏိုင္
စီးဆင္းေနဆဲ အခ်ိန္စက္၀န္း
ပံုတူသြန္းလုပ္၊ အ႐ုပ္ဆင္းတု
ျပဳစုသူမဲ့ေပရဲ႕ .. ။
ပစၥဳပၸန္မဲ့ေသာအခါ
အနာဂတ္မတည္စြမ္းသာ
သည္သို႔ .. သံသရာရွိလွ်င္အဆံုး၊ ငါမို႔ျဖစ္ရင္း
ခ်စ္ျခင္းအပ ၿမဲေစ ..
က်ိန္စာဆိုခဲ့ေလသလား
အို .. နတ္ဘုရားတို႔ ။
အို .. ပိုင္ဆိုင္သူတို႔ ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... အစ၏အဆံုး (သို႔မဟုတ္) အဆံုး၏အစ ...ကမၻာဦးသူတို႔သည္ ရသပထ၀ီကိုစားကုန္၏။ အခ်ဳိ႕အဆင္းလွကုန္၏။
အခ်ဳိ႕အဆင္းမလွကုန္။
ထိုသူတို႔တြင္
အဆင္းလွသူတို႔သည္ အဆင္းမလွသူတို႔ကို
မထီမဲ့ျမင္ျပဳၾကကုန္၏။
ထိုသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ .. ။
(ဦးကုလားရာဇ၀င္)
ႏွလံုးသားနဲ႔ဖတ္ဖို႔
(ရင္၌ျဖစ္ေသာ)
ခ်စ္ဇနီးသို႔။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္... အသက္သည္ အိမ္မက္ ...အိမ္မက္သည္သူ
သူသည္ အသက္ျဖစ္ေစ
ေဆာင္းေႏွာင္းလွ်င္ ေႏြဦး၏။
ေႏြဦး၌ ႏွင္းႂကြင္းသည္။
ႏွင္းႂကြင္းျပယ္ေသာ္လည္း
သစၥာႂကြင္းေစ။
ျမတ္ႏိုးျခင္း ႂကြင္းေစ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
သက္တံညေနခင္းတခု
မုိးစဲလင္းပြင့္ေကာင္းကင္မွာ..
ဟာ…..
လွလုိက္တဲ့ သက္တံၾကီးတစင္း
စီးဆင္းေနတာေတြ႕တယ္။
ရုတ္တရက္ပဲ
ငါ… ေၾကကြဲခဲ့ရေပါ့
ဘ၀ဆုိတာ သက္တံလုိပါလား… ။
ရွိေတာ့ရွိပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့
အရွိမဲ့ … ။ ၊
ထူးအိမ္သင္
ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မ်ား
သူ႕အလို...
အထက္အဆိုပါအေၾကာင္းမ်ားအရ
ေတြးဆခ်က္မ်ားမွာ
(၁)
"စကားလံုးမ်ား" ဟာ "အတု" ျဖစ္ၿပီး
"စိတ္" သည္ "အစစ္အမွန္" ျဖစ္တယ္...တဲ့။
(၂)
"ေျခေထာက္ေတြ" ဟာ "လမ္း" ျဖစ္ၿပီး
"ငါ" သည္ "ခရီးဆံုး" ျဖစ္တယ္...တဲ့။
(၃)
ဆိုေတာ့ကာ...
အဲဒီေျခေထာက္အတုေတြနဲ႔
အဲဒီစကားလံုး တင္းၾကမ္းျပည့္လမ္းကိုပဲ
စီးစီးၿပီး သြားေနရတာ... တဲ့
အဲဒီခရီးဆံုးမွ ေရာက္ပါ့မလား
အဲဒီအစစ္အမွန္ေရာ ဟုတ္ပါ့မလား
အဲဒီစိတ္ၾကီးကို ကုန္လြန္းလို႔
အဲဒီ ငါကျဖင့္...တဲ့
အင္း
ပ်င္းတယ္....ဆိုတာၾကီးပဲ
ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ...
.......။
ရဲသင္ရန္ (ထူးအိမ္သင္)
၂၀ဝ၂၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ပန္မဂၢဇင္း
Peepholes
in his wishes...
after above-mentioned reasons
so are the thoughts
(1)
'words' are false and
'mind' is 'real' so said...
(2)
'feet' are 'paths' and
'self'' is 'the end journey' so said...
(3)
then so
with those very false feet
wearing those very words-filled paths
wearing and wearing and going that...
ever reach that very end journey?
ever might be that very real?
so tired of that very mind
'even that very self' said
yeah!
'boring' is the very burden
helplessly, unbearingly...
.........
icy (1-7-2009)
ကိုထူးအိမ္သင္ကုိယ္တိုင္ေရးကဗ်ာေလးပါ။ ၁၉၈၂ခုႏွစ္က ရွဳမ၀မဂၢဇင္းမွာ"လင္းထက္"ဆိုတဲ့ကေလာင္
နာမည္နဲ႔ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
စံပါယ္ျဖဴအိပ္မက္
လွိဳင္းခတ္သံ ဂီတ...
ခ်ိဳျမ မပီျပင္၊သည္ရင္မွာ
ၾကယ္ျပာ..လျပာ..ေကာင္းကင္ျပာ...
ေရာင္လႊာ ျမဴးျပက္၊လွ်ပ္လက္သလို
အို.....လွလိုက္တာ။
သဲေသာင္ခံုလား၊ေရစြယ္လားေလ
ေျခသံဖြဖြ၊ၾကားေနရေပါ့
ေမႊးျမသန္႔စင္၊အာရံုျမင္ရနံ႔
သင္းပ်ံေနဆဲ၊ရင္ထဲမွာ...။
စကားတိုးတိုး၊ျမဴခိုးေ၀ေ၀
စံပယ္ေရ..စံပယ္ျဖဴ...
ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ေမးလိုက္ဆဲမွာ
သဲသဲလွဳပ္လွဳပ္၊ငွက္တစ္အုပ္...
ရုတ္ျခည္းပ်ံေျပး၊ဟိုးအေ၀းကို။
သည္အိမ္မက္မွ၊ေမာင္ နိုးထလည္း
တမ္းတတပ္မက္၊ရုန္းမထြက္ခ်င္
သက္ဦးျမတ္မြန္၊ရြာလြန္ ရြက္တိုက္
ေျပးလိုက္ ရွာေဖြ..။
စံပယ္ေရ..စံပယ္ျဖဴ
ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ဘယ္မွာလဲကြယ္
ရင္ထဲ ေမးမိဆဲပါေမ။
လင္းထက္
မမခင္ဦးစံပယ္သုိ႔ တမ္းခ်င္း (၂)
မမခင္ဦးစံပယ္ရယ္
ေျမၾကီးေအာက္မွာ ငွက္တေကာင္ရွိတယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေတာင္ပံတဖက္တည္းနဲ ့ေျမၾကီးကိုယက္ျပီး
ေကာင္းကင္ေပၚတက္လာနိုင္တယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေတာင္ပံမပါဘဲနဲ႔လည္း ေျမၾကီးထဲကထြက္ျပီး
မိုးေပၚကိုတက္လာနိုင္တယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ဂစ္တာတလက္နဲ႔လည္း ကမၻာေျမျငိမ္းခ်မ္းဖို ့
ေတးတို ့နိုင္တယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ဂစ္တာမပါဘဲနဲ႔လည္း ကမၻာေပၚကစစ္ပဲြေတြရပ္စဲဖို ့
ေတးညိႈ ႔နိုင္တယ္။
မမခင္ဦးစံပယ္ရဲ႕
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ျဖတ္ျပီးေတာ့လည္း သြားခဲ့ဖူးတယ္
ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေက်ာ္ျပီးေတာ့လည္း ျပန္ခဲ့ဖူးတယ္။
မမခင္ဦးစံပယ္ရယ္
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၳာနဲ႔ဥာဏ္ပညာကိုယုံၾကည္သတဲ့။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
မမခင္ဦးစံပယ္ရဲ့ မိသားစုလူနာျဖစ္ခဲ့ဖူးသလို
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ လူငယ္လည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
သီခ်င္းနဲ႔မေတာင္းရမ္းခဲ့ဖူးဘူး။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
မာနမဲ့ ဒူးေထာက္အရွံးမေပးခဲ့ဖူးဘူး။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္-
သူဟာ “အတၱမဲ့အလင္း”
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေပၚလစီသီခ်င္းေတြ မဆိုခဲ့သလို
ေပၚလစီသီခ်င္းေတြလည္း မေရးခဲ့ဘူး။
ေပၚလစီစတိတ္ရွိုးစင္ေပၚကိုလည္း
ဘယ္ေတာ့မွမတက္ခဲ့ဘူးေလ။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ကို
အာဏာ၊ ေငြေၾကး ၊ရမၼက္၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ေတြနဲ ့
ျမွဴဆြယ္လို ့မရဘူးေလ။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ကမၻာ့ဒုကၡနဲ႔အသည္းကြဲခဲ့ဖူးသလို
ျမန္မာ့ဒုကၡနဲ႔လည္း အသည္းကြဲခဲ့ဖူးသူ။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
အေတာင္ေညာင္းလို ့အိပ္စက္ရတဲ့အခါ
ဆရာၾကီးမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး အိပ္စက္ရတယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေသနတ္မ်ားကိုလည္းခံုမင္ျပီး
နွင္းဆီပန္းမ်ားကိုလည္း စြဲလမ္းသူျဖစ္တယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကို ေကာင္းေကာင္းရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္။
အကယ္၍ အသက္ထင္ရွားရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကိုလည္း က်ိန္းေသ ရင္ခုန္ဦးမွာပဲ။
ရန္သူနဲ႔မိတ္ေဆြ မခဲြျခားနုိင္ဘဲနဲ ့
ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လို ့မရဘူးဆိုရင္
မမခင္ဦးစံပယ္ရဲ့
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ေတာ္လွန္ေရးသမားစစ္စစ္ေပါ့။
တကယ္ေတာ့ မမခင္ဦးစံပယ္ရယ္
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဆိုတာ
ေကာင္းကင္ကိုေတာင္ ငံု႔ၾကည့္နုိင္စြမ္းရွိသူေပပဲ။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကီးက်ယ္သလဲဆိုရင္
ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပုံက်မ္းကိုေတာင္
ရုပ္ရွင္ရိုက္ျပဦးမတဲ့။
မမခင္ဦးစံပယ္ရဲ့
မယုံမရွိနဲ႔
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဟာ
သီခ်င္းနဲ႔ပုန္ကန္သူ
အနုပညာသူပုန္စိတ္ၾကီးသူ။
မမခင္ဦးစံပယ္ရယ္
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ကို
အနာဂတ္ကလည္း နွစ္လုိေပမယ္။
သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳဖို ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘဝ လုံျခဳံေအာင္လုပ္ရမယ္။
ဘဝလုံျခဳံဖုိ ့ဆိုရင္
(၁)စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျပဳတ္က်မွျဖစ္မယ္
(၂)ဒီမိုကေရစီနဲ ့လူ႕အခြင့္အေရးရမွျဖစ္မယ္
(၃)ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အစိုးရ ေပၚထြန္းမွျဖစ္မယ္။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ကို
လြမ္းတဲ့အခါ
“ရာဇဝင္မ်ားရဲ့ သတို႔သမီး” သီခ်င္းနားေထာင္ပါ။
အခု ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုလြမ္းေနတဲ့အေၾကာင္း
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ဆီကို
အီးေမးလ္ပို႔လုိက္မယ္ မမခင္ဦးစံပယ္။
ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုလြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ဒီကဗ်ာ
သူ႔သမီး မိကြန္ေထာ ဖတ္ဖို ့
ဖက္စ္နဲ႔ ပို႔ရဦးမယ္။
သူ႔ဇနီး သြယ္သြယ္ေထြးကိုလည္း
က်ေနာ္သတိရေၾကာင္းေျပာျပေပးပါ။
မမခင္ဦးစံပယ္
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတဲ့အခါ
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္အမွတ္တရ
ကဗ်ာရြတ္ဆိုပဲြတခုလုပ္ၾကတာေပါ့
သူ႔သီခ်င္းေတြလည္းဆိုၾကတာေပါ့
တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့။
တေန႔ေတာ့
က်ေနာ္တို ့လုပ္ကိုလုပ္နုိင္ရမယ္။
တေန႔
က်ေနာ္တို ့မုခ် နိုင္ရမယ္။
အခုေတာ့ မစ္ရွီဂန္မွာ
လြမ္းရုံပဲ လြမ္းနုိင္ေသးတာ။
ေျမၾကီးေအာက္ကငွက္ကို အားနာတယ္။
တုိင္းျပည္ကုိလည္း အားနာတယ္။
မမခင္ဦးစံပယ္ေရ
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ငွက္တေကာင္ရွိတယ္ေလ။ ။
ေအာင္ေဝး
(ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၄ နွစ္ျပည့္အမွတ္ရ၊ ၁၄ ဩဂုတ္ ၂၀၀၈)
ႏႈတ္ဆက္ေတး
ဂြတ္ဘိုင္ ကပၸတိန္ ထူးအိမ္သင္ငါတို႔ အသက္ကယ္ေလွေပၚ ရွင္သန္ေနဆဲပါမင္း သေဘာၤၾကီးနဲ႔အတူ ပင္လယ္ထဲ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရာဂြတ္ဘိုင္ ကပၸတိန္ ထူးအိမ္သင္မင္း၀ိညာဥ္ ကမ္းၾကည့္ငွက္ကေလး ျပန္လာတဲ့အခါငါတို႔တေန႔ ေအာင္ပြဲနဲ႔ ကုန္းေျမကို ေတြ႔ႏိုင္တာ။ဂြတ္ဘိုင္ ကပၸတိန္ ထူးအိမ္သင္ေနာင္တခ်ိန္ ငါတို႔ လြတ္လပ္စြာ ေမြးဖြားခြင့္ရွိရင္ကေလးေတြကို မင္းနာမည္ေပးမွာ အေသအခ်ာဂြတ္ဘိုင္ ကပၸတိန္ ထူးအိမ္သင္။ဂြတ္ဘိုင္ ကပၸတိန္ ထူးအိမ္သင။္ဂြတ္ဘိုင္ ကပၸတိန္ ထူးအိမ္သင္။ ။ႏႈတ္ဆက္ေတးေအာင္ေ၀းၾသဂုတ္ ၁၄၊ ၂၀၀၈
http://sites.google.com/site/poetmyatwai/--18/--22
မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
